Week 27 2020

Hoi hoi! Leuk dat je weer een nieuwe blog komt lezen! Mijn blogs zijn sinds covid-19 steeds minder interessant naar mijn idee, maar ik vind het leuk om te zien dat er vooralsnog mensen de blogs lezen dus bij deze een shoutout naar jou en een dankjewel!

Uiteraard mocht ik op de maandag weer op m’n lieve draakjes passen. Het was prima weer dus het was tijd voor het opblaaszwembadje in de tuin. Na even gezwommen te hebben was het tijd om het water eruit te halen en de jongens er gewoon lekker in te laten spelen.

Dinsdag en woensdag heb ik weer eens een paar uurtjes gewerkt en dinsdagavond mocht ik ook nog even naar de verjaardag van m’n nichtje die ineens 14 is… Het was een gezellige avond!

Donderdag ben ik met Lisa vroeg in de ochtend vertrokken richting het oosten van het land want het was tijd voor een dagje Walibi. We waren er al vroeg, omdat we het toch lastig inschatten vonden qua drukte op de weg. Hierdoor waren we ook al vroeg in het park en hebben we heel veel kunnen doen. De corona regels worden niet echt nageleefd door de parkbezoekers, maar dat was ook wel te verwachten. Hier komt binnenkort nog een volledige review over, dus mocht je er meer over willen weten, dan kan dat later!

Ondanks dat ik me enorm geërgert heb aan mensen in het park, was het een hele leuke dag!

Vrijdag was het weer een hele dag op m’n benen staan in de Kruidvat en ’s avonds dus op tijd naar bed want m’n lichaam was er klaar mee.

Zaterdag was het tijd voor een hele bittere pil… Doordat het de bedoeling was dat ik dit jaar mee zou gaan als leiding op een Amerikaans zomerkamp, moest ik het zomerkamp in Nederland, waar ik sinds 2014 mee ging als leiding, af zeggen. Dit kostte me ontzettend veel moeite en het viel me zwaar. Kamp Leusden was altijd mijn ‘safe haven’. Een plek waar ik van dag 1 werd geaccepteerd en een plek waar ik me enorm thuis voel.

Aangezien mijn Amerikaanse zomerkamp niet door kon gaan en ik er niet kon komen, zit ik hier… Maar gaan zij wél naar Leusden. Helaas voor mij was de leiding al volledig op de dag dat ik wist dat ik in Nederland zou blijven.

Zaterdag ben ik naar het Floraterrein vertrokken om te helpen met de kinderen vragen te stellen over corona en ze hun bandje te geven. Toen ze compleet waren, was het tijd om afscheid te nemen. Met veel verdriet heb ik de bussen uit mogen zwaaien en was het toen echt tijd om weer naar huis te gaan. Zoals ik al zei: een hele bittere pil. Ik zal ook niet ontkennen dat het me veel verdriet doet om thuis te zitten, want het enige waar ik nu aan kan denken, is kamp Leusden. Maar goed, het leven is geen krentenbol en dat betekent dat niet alles mee kan zitten. Al had dit wel heel fijn geweest.

Zondag was ik nog wat sip, maar kreeg ik rond 14:00 uur een telefoontje of ik toch nog naar Leusden wilde komen. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen! Ik ben direct in gaan pakken en ben daarna meteen met mijn koekblikje richting Leusden vertrokken!

En dat was alweer mijn week! Volgende week ben ik dus in Leusden en hoop ik mooie verhalen mee te kunnen brengen in de volgende blog!

Stay safe!

Liefs, Tessa